Wiersze

[Martina]

mam nawet piosenkę o bocjach mysich, które atakują kiryski!

[Ren-Ai]

dlaczego

jak długo ciemność będzie przewodnikiem
dlaczego ludzie chcą zabrać im los
bezbronnym - nie chą być już ratownikiem
co dzieje się ze światem, czyj to głos?

rozlana krew nie jest niczym dziwnym
rozdarte słowa w obietnicach zła
przecięte mieczem, tam gdzie zboża sieje
przeklęta ona, mówi "tak to ja"...

za ile wieków się opamiętamy?
przestaniemy zabijać, ograniczać świat
chodźcie, może w życie poważnie pogramy
zaleczmy słowa, poprzyjmy strach...

a kiedy nie dojrzymy nic
pozostanie tylko żyć...

[BigFish]

Moi dwaj koledzy wymyślili na polskim wiersz/piosenke o Tibi. Jest trochę przekleństw więc dam cenzure Ale może komuś się spodoba

Wiersz "Tibia"

Dzień w dzień w Tibie gram, tylko jedno w głowie mam. Bardzo chce se Pacc'a sprawić, by się jeszcze lepiej bawić. Gdy Pacc'a posiadam z kompa nie zsiadam. Siostra mówi włącz GG, a ja do niej jeb** się! Trza skillować, runki robić, by na eq se zarobić. Żeby setny level wbić, trzeba dużo demców bić. Knightem zblocze wszystkie stwory niezależnie od dnia i pory. Palek z bełtów napie***** i uj**** wszystkich z dala. Jeśli dobre skille ma roz******** was raz dwa. Drut se rodem wymachuje, magic level produkuje. Sorc sdki robić może i to zawsze mu pomoże. Gdy w Tibie grać zaczniecie, nigdy się nie oderwiecie.

Jeśli to "coś" jest zbyt wulgarne lub nie pasuje do tego tematu usuńcie mojego posta.

PS. Zapewne większość z was nie rozumie części słów z tego wiersza/piosenki, ponieważ jest ona pisana w "tibijskim języku"

[Martina]

Ren-Ai, zapytałaś się, czemu bocje mysie atakują kiryski? No bo to akurat agresywny gatunek, a ja kiedyś hodowałam ten gatunek z kiryskami i bocje mi zestresowały wszystkie corydoraski. A czasem, jak wydarzy się jakaś ciekawa sytuacja w akwa, to piszę piosenkę lub wiersz, jak mam natchnienie. Tylko wściekła na siebie jestem, że gdzieś zapodziałam kartkę z tym tekstem. Grałam nawet na gitarze i śpiewałam, bo miałam melodię. Pamiętam tylko pierwszą zwrotkę. Brzmi następująco:

Bocje to STWORY POTWORNE,
Które by krew innych ryb spijały,
Koszmarne, okropne, zadziorne,
STWORY POTWORNE!

Zwrotek było chyba 12, i... przypomniał mi sie chyba kawałek następnej:

Kirysków płetwy szarpały,
Po całym akwarium je ganiały,
Pyski swe straszne ukazywały...

Zapomniałam, ale nawet, jakby mi sie przypomniało, to może lepiej nie pisać, bo od całego wiersza "wieje" taką grozą. Póżniej nawet jest coś, że bocje się w piekle smażą

[ciosek]

ja ostatnio spłodzilem taki hmm.. nawet nawet... tzn taki w wersji finalnej do wyslania ... ale nie moge go tu zamiescic niestety no bo wiadomo... ma go dostac tylko jedna osoba ale tak na codzien nie pisuje. Ew. ktos zaufany moze go uslyszec ...

pozdrawiam

[Ren-Ai]

BigFish, ja tylko gwiazdki zrozumiałam
Martina, ... mroczne
ciosek, no tak, osoba ponad wszystko, coś o tym wiem...

[Martina]

UFF... myślałam że gorzej ocenisz mój wiersz. To prawda, jest mroczny, ale KOSZMARNIE ŻAŁUJÊ że zgubiłam tą kartkę z całym tekstem!!!!!! Achhhhhh...

[Ren-Ai]

Jedno pewne - kartka jest gdzieś na świecie

[Martina]

Jesteś bardzo poetycka, Ren-Ai...

Tak, tak... gdzieś na świecie musi być...

[ Dodano: 2006-10-15, 15:20 ]
Rany!!!!
otwieram szufladę, a tu pod papierami wystaje słynna kartka z wierszem o bocjach mysich!!!

[munio12]

ślicznie piszecie, szkoda że ja takiego talentu nie mam...

[Ren-Ai]

Szperając w komputerze odnalazłam coś, czego nie napisałam ja, ale baardzo mi się podoba:

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.
Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,
a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej,
szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać.
Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.
Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:
"Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy,
a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem"
"Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.
"Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco.
"Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.
"Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną.
Nie boisz się?" "A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły?
Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka.
Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?" "Ja ... jestem smutny."
odpowiedział smutek łamiącym się głosem.
Staruszka usiadła obok niego. "Smutny jesteś ...",
powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. "A co Cię tak bardzo zasmuciło?"
Smutek westchnął głęboko.
Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać?
Ileż razy już o tym marzył. "Ach, ... wiesz ...", zaczął powoli i z namysłem,
"najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi.
Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi
i towarzyszyć im przez pewien czas.
Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem.
Boją się mnie jak morowej zarazy." I znowu westchnął.
"Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić.
Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.
A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności.
Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału.
Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.
I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.
Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.
Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności."
"Masz rację,", potwierdziła staruszka, "ja też często widuję takich ludzi."
Smutek jeszcze bardziej się skurczył. "Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.
Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą.
Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany.
Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.
Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany,
która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!
Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem
i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany.
Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał.
Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem.
Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia." Smutek zamilkł.
Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze,
potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.
Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.
"Płacz, płacz smutku.", wyszeptała czule.
"Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił.
Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam.
Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona."
Smutek nagle przestał płakać.
Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę:
"Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?"
"Ja?", zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko,
jak małe dziecko. "JA JESTEM NADZIEJA..!!!"

Autor anonimowy

[Locter]

BigFish - w Tibie nie grałem, ale za to ostro ciąłem w Ultime, więc cos o tym wiem i ten wierszyk przypadł mi do gustu